Ik ben een perfectionist. In eigenlijk alles wat ik doe, streef ik naar het allerbeste resultaat. Voor veel autisten is perfectionisme niet vreemd. Al vraag ik me af of perfectionisme door mijn autisme komt of gewoon een eigenschap is die bij mezelf hoort. Het antwoord daarop vind ik niet zo belangrijk. Interessanter is de worsteling hiermee, veelal doordat deze kwaliteit vaak als last beschouwd wordt.

Ter voorbereiding van deze column zocht ik op de zoekterm ‘perfectionisme’ in Google. Bij de eerste tien resultaten zag ik pagina’s met als titel ’12 signalen die erop wijzen dat perfectionisme uit de hand loopt’ en ‘vijf tips tegen perfectionisme’ en ga zo maar door. Natuurlijk erken ik dat alles perfect willen doen ook nadelen kan hebben. Zo kost het ophangen van verkiezingsposters voor mijn raam me niet een paar minuten, maar een paar dagen. Immers, steeds zie ik wel weer dat de poster toch nog ietsjes schuin hangt, of niet in het midden hangt, en dat kan echt niet vind ik. En zo baalde ik er enorm van dat in mijn eerste column mijn mailadres incorrect was en dat er in de laatste column zelfs een spelfout stond.

Maar toch vind ik dat iedereen naar perfectionisme zou moeten streven. Zeker op het werk. Al te vaak ziet men perfectionisme als een probleem. Maar onderaan de streep kun je er altijd op vertrouwen dat een perfectionist alles foutloos en correct aflevert, en daarmee zeer waardevol voor een organisatie is.