Ik herinner me dat ik vroeger gelukkig was. Ik speelde met de hond buiten en ik was onbezorgd en vrij. Ik was alleen, maar dit was toen geen probleem. Ik wist niet beter. Maar naarmate ik ouder werd en een eigen leven op moest bouwen, kwam ik in een achtbaan terecht met soms diepe dalen. Ik schrijf vaak columns met een mooie boodschap en hoopvol einde, dit is niet zo’n column.

Natuurlijk is het goed om de positieve en hoopvolle kanten van autisme te benoemen, maar de realiteit is dat het vaak ook gewoon ontzettend rot is. Recent had ik weer een terugval, ik voelde me weer eenzaam en depressief. Problemen op één gebied in het leven kunnen bij mij voor een kettingreactie zorgen. Ik weet nu niet eens meer waar het echt mee is begonnen, maar op eens was er weer een totale crisis. Haastig en gedeprimeerd zoek ik dan op allerlei vlakken steun, begrip en oplossingen. Om meestal uiteindelijk alles hetzelfde te laten. Want na een tijdje is het scherpe randje van het negatieve gevoel er af en is de noodzaak voor verandering even weg. Maar vooral doordat veranderen erg moeilijk voor me is, blijft alles vaak hetzelfde. Zo is het dus wachten op de volgende crisis. De volgende situatie die zich als olievlek gaat verspreiden en op alles in mijn leven weer een depressief sausje legt. Soms kort en beheersbaar, maar soms ook langer met grotere blijvende gevolgen.

Het leven voelt voor mij alsof ik vast zit in een wereld die mij niet begrijpt en ik het geluk in het leven niet in eigen hand heb. Of zoals iemand me laatst zei: ‘autisme is alsof je op een feest bent waar iedereen dronken is, en je zelf nuchter bent’. Ik ervaar het leven door mijn autisme vaak als moeilijk, en dat mag ook gezegd worden. Het leven met autisme is overleven.