Het maken van keuzes kan voor mij soms een dagtaak zijn. Zelfs de keuze voor kleine dagelijkse dingen. Ik kan gerust minutenlang voor de groente- en fruitafdeling blijven staan, waarbij ik in mijn hoofd alle mogelijkheden afweeg. Vaak met veel irritatie van andere klanten tot gevolg. Mensen, laat mij even rustig denken, ik sta hier voor een moeilijke beslissing!

Hoe groter de beslissing, hoe moeilijker en tijdrovender het proces. Voor grotere en echt belangrijke keuzes maak ik lijstjes om tot de juiste keuze te kunnen komen. En veelal vraag ik vrienden, familie of wie er ook maar in de buurt is om een mening. Die mening heeft vaak weinig nut overigens. Ik laat mijn ouders wel eens de lijstjes zien. Hierop krijg ik dan vaak opmerkingen terug als “Ja mooi, ziet er prima uit!” of “Goed bezig!”. Soms maak ik gewoon geen keuze. Soms stel ik een keuze net zo lang uit totdat de beslissing voor mij gemaakt wordt. Zeker niet ideaal, maar wel makkelijk. Die keuzestress is wel interessant, of eigenlijk ook treurig als ik hier verder over nadenk. Ik durf namelijk niet op mijn eigen gevoel te vertrouwen, ik durf niet te gaan voor mijn eerste keuze. Nee, ik betrek zoveel mogelijk mensen en informatie in dit proces. Volgens mij is dit een autistisch trekje.

Autisten horen hun hele leven dat ze anders zijn, anders denken. Dat maakt je onzeker. De uitdrukking ‘Joost mag het weten’, waarmee iemand wil zeggen ‘ik heb geen flauw idee’, klopt dus aardig in mijn geval. Meestal kies ik uiteindelijk in de supermarkt dan maar wat in de aanbieding is. De veilige keuze.