De laatste column die ik schreef, ging over hoe nuttig ik de autismepas vind, een hulpmiddel voor mensen met autisme. Een logisch vervolg is dan nu een column over iets wat juist niet helpt. Dat is overigens ook een stuk leuker om te schrijven. Even mijn frustratie uiten!

In gesprekken over autisme ervaar ik nooit nare reacties. Ik hoor bijvoorbeeld vaak dat mensen verrast zijn dat ik autisme heb. Dat komt, denk ik, deels doordat men vaak een verkeerd beeld heeft van autisme. Wat ik wel jammer vind, is dat mensen vaak op een verkeerde manier willen helpen. Want na de verbazing over autisme komt meestal: "We zijn allemaal wel beetje autistisch." Zo’n reactie is goed bedoeld, maar klopt natuurlijk totaal niet. En het helpt ook niet. Als je autisme hebt, ervaar je (forse) belemmeringen in het dagelijks leven, op allerlei vlakken. Niet de alledaagse tics waar iedereen wel eens last van heeft, zoals het meerdere keren checken of de deur wel op slot zit. Dat zijn niet de problemen waar een autist mee worstelt. Niet dat ik wil worden gezien als iemand die een zware last met zich meedraagt. Ook dat is in gesprekken niet fijn. Van reacties als “wat erg voor je, je hebt wel veel op je bordje”, word ik ook niet zelfverzekerder.

Het zou erg helpen als mensen inzien dat de diagnose autisme iets anders is dan de zelfdiagnose ‘een beetje autistisch’. Ik ben niet zielig, maar ik ervaar wel échte belemmeringen in het leven. Was ik maar alleen een 'beetje autistisch'. Maar nee, ik heb écht autisme.