Het lijkt alsof die derde week van juli heel Nijmegen feest viert. Maar er zijn ook inwoners van onze stad die jaarlijks flink balen van deze gekte. Ik ben er daar één van. Niet dat ik tegen een feestje of concert ben. Ik wil er alleen zelf voor kunnen kiezen of ik er onderdeel van ben, of niet.

De vierdaagsefestiviteiten nemen een dikke week het normale leven van vrijwel heel Nijmegen over. Alleen als ik er aan denk word ik er al nerveus van. Het hele jaar probeer ik, vanwege mijn autisme, volgens een gebalanceerde planning te leven. Tussen onderprikkeling (te weinig prikkels) en overprikkeling (te veel prikkels). Die balans kan ik in de vierdaagse week wel vergeten. Met alle gevolgen van dien. De overprikkeling daardoor, uit zich bij mij in vele facetten. Onrust, irritatie, vermoeidheid, negatieve gevoelens en veel conflicten. Het enige dat dan helpt is volledige rust of een ontspannen activiteit zoals een lange wandeling. Zonder anderen om me heen. In de vierdaagseweek is dit onmogelijk. Zelfs een bioscoop bezoeken, een rustig terrasje of even op je gemak winkelen kan deze week niet. Nee, deze zeven dagen kun je in Nijmegen alleen feesten, drinken en lawaai maken. Nijmegen wil dé stad voor jongeren zijn, en is dat ook. Maar soms gaat dit ten koste van de aandacht voor de kwetsbare medemens van onze mooie stad.

Nijmegenaren zeggen wel eens “je moet er aan meedoen, of je moet die week weg zijn”. Vieren of vluchten. Je er tegen verzetten werkt niet, geloof me, ik heb het geprobeerd. Nee, dan kan ik maar beter vluchten en er een verplichte vakantie van maken. Dat kan ook heel fijn zijn toch?

Een korte versie van deze column is verschenen in Hallo! Nijmegen. Deze, iets langere versie, op de website van De Brug Nijmegen.