Ik voel me niet snel ergens helemaal thuis. Niet in de autisme community, maar ook niet in de LHBTQIA+- community waar ik ook deel van uitmaak. Zeker niet tijdens de jaarlijkse Prideweek.

De Prideweek kent honderden evenementen. Er is echter maar één event dat het nieuws haalt en waar iedereen het over heeft: de optocht door de grachten van Amsterdam. Het hoogtepunt, en wat mij betreft het dieptepunt van die week. Ik zeg het niet vaak zo direct in mijn columns, maar ik vind deze carnavalsoptocht echt een achterlijk evenement. Als je van alles organiseert om de acceptatie van de community te vergroten en om te laten zien hoe normaal we eigenlijk zijn, is dit wel het laatste dat je moet doen. Je gaat ook geen introductiemarkt voor nieuwe studenten organiseren om te laten zien hoe gezellig de school is, om dan verschillende studentenverenigingen met elkaar op de vuist te laten gaan. Sorry voor iedereen van mijn community die ik nu tegen de borst stoot. Maar bereik je dat mensen ons normaal gaan vinden door op een boot door de grachten te varen? De Pride moet zo snel mogelijk worden afgeschaft in deze vorm.

De Prideweek echter is een prima evenement. Het is niet dat ik tegen het uitbundig gedrag en feesten ben. Maar dat is dan ook de enige functie die het nu heeft. Het is geen protest, geen manier om jezelf te kunnen zijn. Nee, het is een groot, divers, bont en uitzinnig feest. Maar wel een openbaar feest waarbij we bekeken worden door honderdduizenden mensen, alsof we een attractie zijn, alsof het carnaval is. Mijn leven is geen carnaval, en ik ben geen attractie. Ik wil gewoon normaal gevonden worden. Normaal, met mijn autisme en normaal als man die op mannen valt. Daar helpt een Pride mij niet bij.