Buurtbewoners noemen mij wel eens de buurtwacht. Voor de grap, maar ik weet dat er een kern van waarheid in zit. Dit soort opmerkingen zetten me daarom aan het denken. Het is voor mij belangrijk wat anderen van mij vinden. Dus stel ik mezelf daarop vaak de vraag: “Wil ik wel zo gezien worden?”

Het is zeker niet voor niets dat ik gekscherend zo genoemd wordt. Ik ben van alles op de hoogte in en om mijn straat. Van feest tot incident, ik wil alles weten. Een goed voorbeeld was er afgelopen week nog. De gemeente was onverwacht een aantal bomen aan het snoeien in de wijk. Een relatief kleine en korte actie. Maar voor mij is het een onverwachte, ongewenste inbreuk in mijn vertrouwde omgeving. Met tot gevolg dat ik direct overal inlichtingen ga inwinnen en iedereen in de buurt op de hoogte breng van de actie. Gelukkig maak ik hierbij vaak wel de afweging of ik het wel of niet aan iedereen moet mededelen. Vaak wint mijn autistische kant (direct actie ondernemen) het van mijn meer ‘rationele kant’ (niets doen). Zo ook als het gaat om andere situaties. Sinds kort heb ik in ieder geval eindelijk een koptelefoon met noise cancelling. Iets wat heerlijk is. Had ik dit maar eerder gedaan, in plaats van eigenwijs te zijn. Echter, ik mis nu dus dingen die in mijn omgeving gebeuren. Iets dat voor mij soms ook onprettig en zelfs ongewenst voelt. Wat een dilemma’s.

Eigenlijk heb ik er geen moeite mee als mensen mij zien als buurtwacht. Zo lang ik dit zelf maar niet al te serieus ga nemen. Maar vooral, zo lang buurtbewoners zich er maar niet aan gaan storen. Dus wanneer iedereen er vrede mee heeft, blijf ik graag deze bijzondere functie zo nu en dan vervullen!