Kinderen veroorzaken vaak geluid. En dat vind ik lastig. Het maakt het nog lastiger dat ik er niets over mag zeggen. Want dan krijg je standaard te horen “Ja, het zijn kinderen” of “Dat doen kinderen nou eenmaal, ze maken geluid, ze spelen.” Opmerkingen die mij niets helpen.

Vaak krijg ik het gevoel dat ouders al het gedrag van hun kinderen goedpraten en er begrip voor hebben. Hoeveel herrie ze ook maken en hoeveel overlast ze ook veroorzaken. Omdat het kinderen zijn, omdat ze niet anders weten of kunnen, en omdat ouders onvoorwaardelijk van ze houden. Ik snap ook wel dat die overlast vaak alleen voor mij zo voelt, maar dit is zeker niet altijd het geval. Tijdens al die momenten waarop ik overlast ervaar, wordt er van mij als autist verwacht dat ik me aanpas. Iets waar ik grote moeite mee heb. Ook als het gaat om de kinderen van mijn zus, bijvoorbeeld. Ik zie ze graag, ik wil ze graag zien opgroeien en deel uitmaken van hun leven. Maar me daaraan aanpassen, kost me de grootste moeite. Ik moet thuis alle breekbare spullen waar ik uiterst zuinig en trots op ben, veilig wegzetten. Maar vooral moet ik alle prikkels verdragen. Meestal ben ik na een half uurtje al overprikkeld en geïrriteerd. Ik wil het geluk van kinderen niet in de weg zitten. Helaas zitten kinderen mijn geluk soms wel in de weg.

“Je moet één ding onthouden, we willen onze wereld in, niet de jouwe”. Aan die quote denk ik vaak. Ik mis de tijd dat ik zelf jong en onbezorgd was. De tijd dat ik zelf in de buurt buiten speelde en ongestoord mijn eigen wereld in kon. Was het leven maar altijd zo onbezorgd als in mijn jeugd.