Ik geloof niet in een god. Als autist kan ik daar niet bij. Het is me allemaal te vreemd. Met Kerstmis was ik wel voor het eerst in een lange tijd weer in de kerk. Een traditie van vroeger die ik soms weer voortzet. Maar nu ik ouder ben vind ik het maar een rare gewaarwording.

Met grote verbazing kijk ik naar de gebruiken. De pastoor in zijn lange gewaad die de hostie, het lichaam van Christus, breekt. Hoe alle aanwezigen de pastoor zonder tegenspraak volgen in zijn gebed. En de onbegrijpelijke liederen die allemaal nét iets te lang doorkabbelen.

Maar tegelijkertijd heeft het iets moois. Het geloof geeft veel mensen kracht, moed en hoop. Dan vergeet ik maar even dat vele conflicten in de wereld zijn oorsprong vinden in het geloof. Zelf wil ik ook blijven geloven. Niet in een god, maar in een gelukkig leven.

Regelmatig hoor ik dat het beter is om het leven te accepteren zoals het is. En dat je niet moet blijven streven naar een mooier en beter bestaan. Maar dat voelt te veel als opgeven. En die depressieve periodes ken ik maar al te goed. Daar wil ik niet naar terug.

En nee, dat gaat niet altijd goed, zoals afgelopen weken. Maar ik weet dat ik moet blijven geloven. En die boodschap wil ik graag meegeven aan iedereen. Het geeft misschien wat extra onrust. Maar blijf geloven. In een god, in een betere wereld of in een beter bestaan.

Laat dat vuurtje in je niet doven.