Soms beland ik in een discussie over de vraag wat beter is: gelijk behandelen of gelijke kansen. De titel van deze column verraad al stiekem mijn standpunt. Maar wat mij betreft zou het niet eens een vraag moeten zijn maar een feit. Het creëren van gelijke kansen gaat voor gelijk behandelen.

Misschien valt het verlangen van sommige mensen naar gelijk behandelen te verklaren. Waarschijnlijk komt dit doordat ze het gevoel hebben anders minder waard te zijn. En dat wil niemand. Gelijk behandelen klinkt misschien heel mooi, maar wat heb je er aan in de praktijk? Wanneer je merkt dat je zelf of een collega daardoor niet mee kan komen, overprikkeld raakt of uitvalt? Als je iedereen gelijk behandelt, vallen sommige mensen buiten de boot. Zoals ik. Ik kan niet meedraaien in de normale carrousel van een organisatie. Voor mij zijn speciale afspraken noodzakelijk. Afspraken om te zorgen dat ik optimaal kan functioneren en écht van waarde kan zijn. Ik geloof ook dat alleen mensen die geen grote belemmeringen ervaren in het leven voorstander zijn van gelijk behandelen. Mensen die de problemen die ik ervaar, zelf niet ervaren. Je kiest bij gelijk behandelen eigenlijk voor de korte termijn oplossing. Het lijkt even fijn, je hoort er bij en draait mee in de organisatie. Maar op de lange termijn ga je het (mogelijk) niet volhouden. Dat heb ik zelf, helaas meerdere keren, moeten ervaren. Voor organisaties en teams is het creëren van gelijke kansen ook een uitdaging. Want ook hier kan het een punt van discussie vormen. En organisaties verschuilen zich makkelijk achter allerlei excuses.

‘zo werken we nou eenmaal’, of ‘straks wil iedereen een eigen werkplek’ hoor je dan vaak. Maar wat bereik je hiermee voor je collega? Of voor mij bijvoorbeeld? Soms is maatwerk nou eenmaal nodig. Stop met het zoeken naar excuses, zoek naar oplossingen. Benut ieder z’n talenten.