Afgelopen juli ging ik voor het eerst alleen op vakantie. Deels om de zomerdrukte in de buurt te ontwijken. Maar vooral om te ervaren hoe het is om helemaal alleen een onbekend avontuur aan te gaan. Ik was flink nerveus van te voren. Daarom had ik ook overal adviezen ingewonnen en hulp ingeschakeld waar mogelijk. Maar eigenlijk viel het reuze mee, al was niet alles even fijn.

Omgevingsgeluiden
Om positief te beginnen: het is me allemaal gelukt. Alles wat ik wilde doen en zien op vakantie, heb ik gedaan en gezien. Maar zoals ik al zei, niet alles was positief. Want al op dag één ontdekte ik dat ik mijn problemen niet thuis had gelaten. Alle moeilijkheden die ik thuis (of op mijn werk) ervoer had ik nu ook. Ik verbaasde me er halverwege de reis pas over dat mijn gedrag en reacties exact dezelfde waren als thuis. Het ergeren aan omgevingsgeluiden, het klagen bij mensen en het vasthouden aan patronen en (verkeerde) gewoontes. Zo had ik binnen drie dagen al twee keer bij de buren geklaagd over een blaffende hond. Maar wie laat nou ook zijn hond dag en nacht blaffen? Het ‘onbezorgd op vakantie gaan, helemaal uitrusten en bijtanken’ waar iedereen het over heeft, dat bestaat dus niet als je autisme hebt, weet ik nu. Artsen en psychologen moeten alle cliënten adviseren op vakantie te gaan. Of doen ze dit al, en heb ik al die jaren niet naar de adviezen geluisterd? Deze vakantie heeft mij namelijk meer inzichten gegeven dan al die gesprekken met behandelaren.

Doen!
Ik heb mezelf deze dagen beter leren kennen. Het is niet de omgeving die zorgt voor mijn problemen, het is mijn reactie op de gebeurtenissen in de omgeving. De manier waarop ik er zelf mee om ga. Ondanks dat, ben al direct aan het denken over de volgende vakantie. Ik leer mezelf graag nog beter kennen. Mijn reisadvies is dus: doen!