Er zijn tal van films en series over autisme. De bekendste film is denk ik toch wel ‘Rain Man’ (1988). Een klassieker met prachtrollen van Tom Cruise en Dustin Hoffman. Ik kijk graag films en series, zeker over onderwerpen die ik herken. De NPO serie ‘Het A-Woord’ heb ik even geprobeerd, maar was niet zo aan mij besteed. De comedyserie ‘Young Sheldon’ kan ik daarentegen wél erg waarderen.

Wat bij betreft is het essentieel dat films en series niet alleen negatieve gevolgen benadrukken. De situaties waar veel mensen met autisme mee worstelen kunnen ernstig zijn, maar moeten soms ook luchtig en met humor uitgebeeld worden. Laatst zag ik een aflevering van ‘Young Sheldon’ waarin Sheldon nieuwe buren kreeg. Dit gaf hem enorm veel stress en onrust. Zoveel stress dat hij besloot om zelf de nieuwe buren uit te zoeken, door gesprekken aan te gaan met iedereen die hij als nieuwe buren wil. Een situatie waarin ik me volledig herken, ik zou zelf ook in staat zijn tot zoiets. Op de manier waarop de serie dit bracht, was het grappig maar daarbij ook leerzaam voor iedereen die geen autisme heeft.

Films en series hebben een belangrijke rol in de beeldvorming van autisme. Zo erg als in ‘Rain Man’ of ‘Young Sheldon’ is autisme lang niet altijd. Maar ze bepalen wel mede hoe men over autisme denkt. Wat deze twee gemeen hebben is dat ze beide ook de kracht en genialiteit van de hoofdpersonen benadrukken. Maar helaas is dat dan weer wat rooskleurig. Want de waarheid is dat de meeste autisten, waaronder ik, niet beschikken over die buitengewone geniale kwaliteiten. Nee, was het maar zo!